استفاده از جوهرهای پایه آب به اوایل قرن بیستم نسبت داده میشود. در سال 1940، در صنایعی به استفاده از این جوهرها روی آوردند که به کیفیت چاپ اهمیت چندانی نمیدادند. در سال 1960 رزینهای اکریلیک و لاک استایرنی جایگزین رزینهای چاپ بر پایه ی مالئیک و فوماریک شدند اما این رزینها مشکلات عمده ای داشتند نظیر:

براقیت ضعیف

چسبندگی ضعیف

ایجاد کف

تشکیل ضعیف فیلم

پلیمرهای اکریلیک نسل جدید در سال 1970 سنتز شدند و در صنعت چاپ فلکسو و گراور قرار مورد استفاده گرفتند اما این پلیمرها هم با مشکلاتی مواجه بودند نظیر:

خشک شدن بر روی غلطک

کیفیت ضعیف چاپ نهایی

به همین دلیل رزینهای اکریلیک پایه آب چندان مورد توجه واقع نشدند تا زمانیکه محدودیتهایی از سوی اتحادیه ی حفاظت از محیط زیست بر درصد مواد آلی فرار موجود در رزینهای شیمیایی اعمال شد و تولید کننده ها مجبور شدند مصرف حلال در رزینها را به حداقل برسانند. به همین دلیل محققان کار بروی رزینهای اکریلیک پایه آب را به طور جدی شروع کردند و تا کنون موفق شده اند که از بسیاری جهت با رزینهای پایه حلالی رقابت کنند. خواص در نظر گرفته شده برای اکریلیکهای پایه آب عبارتند از:

مقاومت شیمیایی مناسب

چسبندگی مناسب به زیرآیندهای مختلف

ثبات شستشویی مناسب

مقاومت حرارتی و نوری مناسب

شفافیت قابل قبول