نگاهی بر رزین های اکریلیک مات پایه آبی 

سیستمهای پوششی و فرآیندهایی که منجر به ایجاد سطحی یکنواخت، شفاف و مات بر روی زیرآیند می‌شوند، همواره جذاب و مورد توجه بوده‌اند. در مقایسه با سطوح براق، سطوح مات قادرند که عیوب سطح را کمتر نمایش دهند. همچنین کمتر نیاز به نظافت ادواری پیدا می‌کنند. همچنین سطوح مات در اماکنی نظیر مدارس، بیمارستانها و کارگاهها باعث میشوند که بازتاب نور به حداقل ممکن برسد و تجمع مردم با مشکل مواجه نشود. به طور معمول، رزینهای اکریلیک که درصد پایینی آلکیل اکریلات و آلکیل متاکریلات دارند و کوپلیمرهای اکریلاتی در زمینه پوشش‌های سطح مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما اغلب این پوشش‌ها پس از خشک شدن فیلمی براق تشکیل می‌دهند. به منظور کاهش براقیت معمولا از افزودنیهای مات کننده استفاده میشود در فرایند خشک شدن، تبخیر حلال و کندانسیون محصول، موجب جمع شدگی فیلم و ایجاد بافتار بر روی سطح میشود که این بافتار ایجاد شده موجب پخش نور بیشتر در جهتهای مختلف و مات شدن سطح می‍‌شود. از دیگر افزودنیهایی که به منظور مات کردن سطح به کار میروند میتوان به سیلیکا و وکس اشاره کرد. از معایب این افزودنی های مات کننده، سخت و غیر قابل انعطاف بودن آنهاست. علاوه بر این، رزین باید به مقدار کافی موجود باشد تا بتواند ذرات را تر کند و فضای بین ذره ای را پر کند. زمانی که براقیت بسیار پایین مد نظر باشد، میزان استفاده از این افزودنی‌های مات کننده افزایش می‌یابد که این امر سبب میشود که رزین به میزان کافی در دسترس نباشد و نتواند ذرات را تر کند و فیلم تشکیل شده در نهایت نا یکنواخت می‌شود و در بسیاری موارد خواص مکانیکی رزین افت پیدا میکند.  از آنجایی که این ذرات سخت هستند دستیابی به زیردستی نرم در این روش امکانپذیر نیست. به همین دلیل تولید رزین اکریلیک مات و شفاف بسیار مورد توجه است. تیمی تحقیقاتی در چین توانسته‌اند که رزین اکریلیکی سنتز کنند که ذاتا مات باشد. این رزین به منظور استفاده در مواردی که به سطوح مات و بسیار شفاف ننظیر عملیات تکمیل چرم مورد نیاز است طراحی شده است. نقش اصلی در تولید این رزین کنترل زبری نهایی سطح از طریق میزان مونومر مصرفی و سخت کننده‌ی بر پایه آلیل متاکریلات است که به علت عدم سازگاری با رزین میتواند زبری ایجاد کند.