غلظت دهنده ها بر اساس مكانیسم غلظـت دهنـدگي بـه دو گـروه همگرا و غيرهمگرا تقسيم مي شوند. ساختار غلظت دهنده‌هاي همگـرا شامل يك بدنه آبدوست با سرهاي آبگريز مي باشد. زماني كه اين مواد در داخل آب قرار مي گيرند، قسمتهاي آبدوست تمايل به حـل شـدن در آب دارند، در حالي كه قسمت هاي آبگريز بـه سـمت هـم جـذب ميشوند به  دليل اين تفاوت رفتاري مايسل هايي در سيـستم تـشكيل ميگردد. بعضي از زنجيره ها نيز مابين اين مايسلها قـرار مـي گيرنـد و نقش يك پل را بـازي مـي كننـد . ابعـاد ايـن مايـسل هـا و نيـز تعـداد زنجيرهايي كه ما بين آنها قرار مي گيرد، بر روي بازده غلظت دهنـدگي اين مواد مؤثر مـي باشـند . ولـي مكانيـسم اصـلي غلظـت دهنـدگي، در غلظت دهنده‌هاي غيرهمگرا، بـر اسـاس تـورم مولكـول هـاي پليمـري غلظت دهنده و گره هاي مولكولي بين زنجيره ها مي باشـد . بنـابراين ، در اين مواد وزن مولكولي پليمر نقش اساسـي در بـازده غلظـت دهنـدگي ایفا میکند. غلظت دهنده هاي پلي يورتاني، جزء گروه غلظت دهنده هـاي همگـرا ميباشند. ساختار اين مواد، همچون ساير غلظت دهنده هـاي همگـرا از يك بدنة آبدوست و انتهـاي آبگريـز تـشكيل شـده اسـت . در سـاخت غلظت دهنده هاي پلـي يورتـاني از پلی ال پلـي اتـيلن گليكـول اسـتفاده مي شود . دليـل اسـتفاده از ايـن پلـي ال ايجـاد قـسمت آبدوسـت در غلظت دهنده پلي يورتـاني اسـت .

بـراي سـاخت ايـن مـواد از دو روش استفاده مي شود. در روش اول گروه آبگريز كه شامل يك گروه عـاملي هيدروكسيل است، طي واكنش با گروه هاي NCO انتهايي پيش پليمـر تشكيل شده در مرحلة او ل، به زنجيرة آبدوست اسـتخلاف مـي گـردد . ولي در روش دوم گروه آبگريز كه شامل يك گروه عـاملي ايزوسـيانات ميباشد، طي واكنش با گروه هاي عاملي هيدروكسيل انتهـايي پلـي ال، به طور مـستقيم بـه زنجيـرة آبدوسـت پلـي ال اسـتخلاف مـي گـردد . غلظت دهنده هايي كه با روش اول ساخته مي شوند، غلظت دهندة رشـد مرحله ای یافته (S-G HEUR)  و غلظت دهنـده هـايي كـه بـا روش دوم تهيه مي گردند، غلظت دهنده هاي با توزيع وزن مولكولي نـسبتاً  باریک (Uni-HEUR)ناميده مـي شـوند.

مترجم: شمیم روشن

مرجع: مطالعه و بررسي رفتار غلظت دهنده هاي همگراي پلي يورتاني با طول قسمت آبدوست مناسب، نشريه علمي ـ پژوهشي علوم و فناوري رنگ، 255ـ 249