توضیحی بر پلی وینیل استات و پلی وینیل الکل
وینیل استات مایعی است بی رنگ و اشتعال پذیر که در ابتدا بویی خوش دارد اما در نهایت تند و سوزش آور می‌شود. استفاده عمده آن به عنوان مونومر برای ساختن پلی وینیل استات می‌باشد. وینیل استات یکی از اجزای اصلی و مهم چسب‌های مورد استفاده برای اتصال چوب و کاغذ بوده و قیمت این مونومر نیز پایین است. پلی وینیل استات و کوپلیمرهای وینیل استات، به طور گسترده در رنگ‌های پایه آبی، چسب‌ها، پوشش کاغذ و کاربردهای دیگری که به دماهای بالا نیاز دارند استفاده می‌شوند. از طرفی پلی وینیل استات به عنوان ماده اولیه برای پلی وینیل الکل و رزین‌های پلی استال نیز به کار می‌روند. همچنین وینیل استات با وینیل کلراید و اتیلن، جهت تولید پلیمرهای تجاری و با اکریلونیتریل برای تولید نخ‌های اکریلیک کوپلیمر می‌شوند. پلیمریزاسیون وینیل استات در حضور پراکسیدهای آلی و معدنی، ترکیبات آزو، ترکیبات اکسایش کاهش، ترکیبات ارگانومتالیک، نور وتابش با انرژی بالا آغاز می‌شود. از آن جا که نسبت‌های واکنش پذیری بعضی مونومرها با نسبت واکنش پذیری وینیل استات یکسان و یا متفاوت هستند، وینیل استات با بعضی از مونومرها به آسانی کوپلیمر می‌شود اما با بعضی دیگر کوپلیمر نمی‌شود.
پلی وینیل الکل، پلیمری از نوع پلی هیدروکسی و رزین ساخته شده محلول در آب می‌باشد. این پلیمر از آبکافت پلی وینیل استات تولید می‌شود. از نظر تئوری، مونومر وینیل الکل وجود ندارد و اگر ایجاد شود در اثر توتومری شدن انول-کتو به استالدهید تبدیل می‌شود. پلی وینیل الکل یکی از معدود پلیمرهای تجاری با وزن ملکولی بالا است که محلول در آب می‌باشد؛ علت عمده آن را می‌توان وجود گروه‌های عاملی هیدروکسی دانست. این پلیمر، جامد و خشک است و به شکل پودر شده یا دانه‌ای شکل، در دسترس می‌باشد. همه درجه بندی‌های آن شامل شکل به طور کامل آبکافت شده، پلی وینیل استات و محصولاتی از قبیل رسوبات، مواد آبکافت نشده و گروه‌های استات می‌باشد. پلی وینیل الکل یک پلیمر با قدرت کشسانی بسیار عالی ومقاومت ویژه بسیار بالا است. پلی وینیل الکل از نوع زنجیرهای پلیمری محلول در آب و همچنین خنثی است. در صنعت، پلی وینیل الکل را به عنوان کلویید محافظ[1] در پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات به جای ماده فعال سطحی تولید کننده میسل به کار می‌برند.
پلی وینیل الکل در سطح مشترک قطره مونومر یا ذره پلیمر جذب می‌شود و از راه پایداری فضایی قطرات، ذرات را از هم جدا نگه می‌دارد. پایداری فضایی، ذره پلیمری رسوب کرده را در برابر لخته شدن پایدار می‌کند. نونیل فنول اتوکسیلات‌ها یا نون اکسی نول‌ها، امولسیون کننده‌های غیر یونی هستند که در تعداد گروه‌های اتوکسی تکراری متفاوت می‌باشند.
مرجع: الهام قویدل، پلیمریزاسیون امولسیونی مونومرهای اکریلیکی برای بهبود خواص چسب‌های حساس به فشار، 1393
گردآورنده: دکتر شمیم روشن- سیماب رزین
بخوانید: اندازه ی ذرات و ارتباط آن با حداقل دمای تشکیل فیلم در لاتکس‌ها – بخش 3
