جوهرهای چاپ اکریلیک پایه آب
استفاده از جوهرهای پایه آب به اوایل قرن بیستم نسبت داده میشود. در سال 1940، در صنایعی به استفاده از این جوهرها روی آوردند که به کیفیت چاپ اهمیت چندانی نمیدادند. در سال 1960 رزینهای اکریلیک و لاک استایرنی جایگزین رزین های چاپ بر پایه ی مالئیک و فوماریک شدند اما این رزین ها مشکلات عمده ای داشتند نظیر:
براقیت ضعیف
چسبندگی ضعیف
ایجاد کف
تشکیل ضعیف فیلم
پلیمرهای اکریلیک نسل جدید در سال 1970 سنتز شدند و در صنعت چاپ فلکسو و گراور قرار مورد استفاده گرفتند اما این پلیمرها هم با مشکلاتی مواجه بودند نظیر:
خشک شدن بر روی غلطک
کیفیت ضعیف چاپ نهایی
به همین دلیل رزین های اکریلیک پایه آب چندان مورد توجه واقع نشدند تا زمانیکه محدودیت هایی از سوی اتحادیه ی حفاظت از محیط زیست بر درصد مواد آلی فرار موجود در رزین های شیمیایی اعمال شد و تولید کننده ها مجبور شدند مصرف حلال در رزین ها را به حداقل برسانند. به همین دلیل محققان کار بروی رزین های اکریلیک پایه آب را به طور جدی شروع کردند و تا کنون موفق شده اند که از بسیاری جهت با رزین های پایه حلالی رقابت کنند. خواص در نظر گرفته شده برای اکریلیکهای پایه آب عبارتند از:
مقاومت شیمیایی مناسب
چسبندگی مناسب به زیرآیندهای مختلف
ثبات شستشویی مناسب
مقاومت حرارتی و نوری مناسب
شفافیت قابل قبول
بخوانید: رزین های اپوکسی چیست؟
مترجم: شمیم روشن
مرجع
